Wie blogt er tegenwoordig niet? En dan bedoel ik niet het microgesneuzel met een tweetje of retweet. Nee, het echt uit het hart geschreven informatieve kattenbelletje.

Surf je suf op internet en de tips, e-books en handleidingen over blogschrijven vliegen je om de oren. Laat ik de brij in twee woorden samenvatten: een blog is een ‘echt verhaal’. Met ‘echt’ bedoel ik persoonlijk, recht uit het hart, met een smoel, een traan of passie. En met ‘verhaal’ bedoel ik doorspekt met kennis, expertise of ervaring. Niet zomaar wat bij elkaar geWikied en zeker geen broodjes Aap.

De goede nagelaten; busladingen populaire bloggers duwen een hoop onzin het wereldwijde web op. Over voeding of opvoeding, over seks, drugs en rock-en-roll. In het beste geval is het een vermakelijke soap, in het slechtste geval slikt de Ipad-generatie al deze kwaaie tips als zoete koek.

Zelf blog ik én hier én als ghostwriter van beleidsmedewerkers, bestuurders of ondernemers. En ‘nee’, voor zo’n dienstbare rol als rechtgeaarde broodschrijver schaam ik me niet. Sommige mensen hebben -vinkje- een goed verhaal en -vinkje- de persoonlijkheid om daarmee op te voorgrond te treden. Ze ontberen alleen -kruisje- het zilveren pennetje om het allemaal lekker en luchtig op te schrijven. De inkt dat ben ik.

Bij één ondernemer liep het schrijvende schip vast op een zandbank. We spraken eerst uitgebreid over zijn mooie bedrijfje. Hij kwam op mij over als een triple A ondernemer (aimabel, analytisch en ambitieus). Hij schreef zelfs al blogs. Stijfjes, afstandelijk, lang van stof, maar mét een verhaal. En omdat ik bekend sta als iemand die ‘persoonlijke vragen stelt’ en dan ‘doorzaagt’, dacht ik: de lamme en de blinde gaan dit varkentje wel effekes wassen.

Het vervolg van het traject verliep als stroop. Hij hamerde op de inzet van social media en de calls to action, ik gaf hem gelijk. Hij nodigde zijn digitale duizendpoten uit voor een gezamenlijke callmeeting, ik luisterde aandachtig mee. Ik kreeg vrijelijk toegang tot het CMS en tot de -‘houd het geheim!’- bedrijfsstrategie.

En waar blijft de ‘maar’? Zelfs de persoonlijke interviews werden bij herhaling enthousiast gepland, maar -hier is-tie dus- meteen weer vakkundig schoven naar ‘een later moment’. Totdat hij mij weken later een kwartje viel: deze man heeft een goed verhaal, maar hij is bevreesd om een persoonlijk boekje open te doen. Een blogger met plankenkoorts.

Zelf ben ik een angsthaas eerste klas, dus no hard feelings. Wel heb ik hem één advies meegegeven: doe die blogschrijver eruit en laat een coach binnen.